Tourismos Travel Guru: Πόσο τυχαίες είναι οι Συμπτώσεις τελικά...;

Όσο περισσότερο επιλέγει ο άνθρωπος να βγεί έξω στον ζωτικό του χώρο, έξω στο αστικό τοπίο, έξω στην φύση, έξω στην αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους..., τόσο σπάει τα δηλητηριώδη δεσμά του σύγχρονου τρόπου ζωής. Έτσι το άτομο κάνει ένα δυναμικό άνοιγμα στον
κόσμο που τον περιβάλλει, έτοιμο να εκτεθεί σε όλα όσα η ζωή έχει να προσφέρει.

Από τους καλύτερους τρόπους να είσαι ΕΞΩ χωρίς να περιφέρεσαι άσκοπα, είναι το τρέξιμο, το ποδήλατο, το περπάτημα, η ποδηλασία, η ορειβασία, το κολύμπι και τόσα άλλα σπορ, με ή χωρίς παρέα. Άλλωστε όλοι είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας και ας μην το γνωρίζουμε. Και κάπως έτσι έχουμε γίνει διαθέσιμοι να εκτεθούμε στην Ζωή, να αφεθούμε στις συμπτώσεις, να πλεύσουμε προς την αβίαστη αλλά αλάνθαστη ολοκλήρωσή μας...

Ακολουθεί ένα καταπληκτικό άρθρο της Ζωγραφιάς Αντωνιάδου (Ψυχαναλύτρια - Σύμβουλος ψυχικής Υγείας) που αλιεύσαμε στην προσωπική της σελίδα:

Ο Ιπποκράτης έλεγε πως υπάρχει μία κοινή ροή κι έτσι τα πάντα συμπάσχουν. Ο Σόλων ότι οι συμπτώσεις είναι τυχαία γεγονότα. Από τη φιλοσοφία μέχρι την επιστήμη, το φαινόμενο των συμπτώσεων έχει αποτελέσει θέμα προς συζήτηση, προς έρευνα και προς διαμάχη.

Μία σύμπτωση είναι μία συλλογή γεγονότων που συνδέονται μεταξύ τους, αλλά είναι απίθανο να έχουν μία κοινή αιτία. Ίσως πάλι οι συμπτώσεις να είναι μία προσπάθεια των ανθρώπων να εκλογικεύσουν το παράδοξο, να επικοινωνήσουν με το άυλο. Ίσως και να είναι απλά τυχαίες συγκλίσεις φαινομένων που τίποτα δεν έχουν να κάνουν με μια γλώσσα άγνωστη που ενδεχομένως να μεταφέρει υποβόσκοντα, μηνύματα και κεκαλυμμένα σημάδια.

Στην ιστορία της ζωής μας μπορεί να συμβούν, απίστευτες συμπτώσεις, οι οποίες για άλλους είναι μυστηριώδη γεγονότα, για άλλους αποτελέσματα τυχαίων γεγονότων. Συναντήσεις τυχαίες, κοινοί προσωπικοί φίλοι μεταξύ δύο άγνωστων ανθρώπων, ακόμα και μέσωfacebook, βλέμματα που διασταυρώνονται σε ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο κλπ.

Ο Άρθουρ Καίσλερ στο βιβλίο του «Οι ρίζες της σύμπτωσης» παραθέτει διάφορες απόψεις προερχόμενες από τον χώρο της επιστήμης αλλά και της παραψυχολογίας, καταλήγοντας ότι θα ήταν χρήσιμο ο τελευταίος αυτός τομέας να ληφθεί περισσότερο σοβαρά υπόψη από τους επιστήμονες.

Ο Κάμερερ (Αυστριακός βιολόγος) από τα είκοσι μέχρι τα σαράντα του χρόνια, κρατούσε ευλαβικά ένα ημερολόγιο συμπτώσεων. Μέσα από τις παρατηρήσεις του, κατέληξε στο ότι οι συμπτώσεις στην πραγματικότητα έρχονται σε σειρές, υπάρχει δηλαδή μία υπάκουη διαδοχή ίδιων ή παρεμφερών πραγμάτων («ένα κακό δεν έρχεται ποτέ μόνο του»). Στο βιβλίο του, αναφέρεται σε προηγούμενες θεωρίες γύρω από την περιοδικότητα, όπως είναι το μαγικό επτά του Πυθαγόρα και οι περιστρεφόμενοι κύκλοι καλών και κακών ημερών του Γκαίτε.

Ο Carl Jung , ο οποίος διατύπωσε την αρχή της «Συγχρονικότητας» που συνδέει γεγονότα, τα οποία δεν συνδέονται με κάποια φανερή σχέση αιτίας, στο έργο του «Δομή και Δυναμική της Ψυχής», αναφέρει πως άρχισε να παρατηρεί ψυχικές καταστάσεις πιθανοτήτων, στη διάρκεια των ερευνών του για το Συλλογικό Ασυνείδητο. Ο Jung πίστευε πως τα τυχαία συμβάντα δεν είναι τυχαία και διατύπωσε την θεωρία της συγχρονικότητας προκειμένου να εξηγήσει τις συγκλίσεις γεγονότων που έχουν πραγματικό νόημα. Ο Jung πίστευε, ότι το φαινόμενο της συγχρονικότητας συνδεόταν με ψυχικές καταστάσεις που αναπτύσσονται μέσω της επιρροής των Αρχετύπων, τα οποία όριζε σαν πρότυπα (μοντέλα) έμφυτα στην ανθρώπινη ψυχή και κοινά για όλη την ανθρωπότητα. Ο Jung αναφέρει συχνά Αρχέτυπα, σαν «αρχέγονες εικόνες», που παρέχουν την αναπαράσταση όλων των ανθρώπινων απέναντι στον θάνατο, τη σύγκρουση, το σεξ, τη μετενσάρκωση και τη μυστικιστική εμπειρία. Κάποιες φορές ένα αρχέτυπο ενεργοποιείται από ένα συναισθηματικά φορτισμένο γεγονός και τότε τείνει να έλκει γεγονότα παρόμοιας φύσης, ανοίγοντας δρόμο στα γεγονότα που ονομάζουμε «συμπτώσεις».

Ο Jung δεχόταν επίσης την ύπαρξη μιας «περίεργης αλληλεξάρτησης των αντικειμενικών στοιχείων μεταξύ τους καθώς και με τις υποκειμενικές (ψυχικές) καταστάσεις του παρατηρητή». Μάλιστα εντόπισε δείγματα αυτής της αλληλεξάρτησης – που θεωρούσε άρρηκτα δεμένη με την έννοια της συγχρονικότητας – τόσο στις ψυχιατρικές του σπουδές , όσο και στην έρευνά του πάνω στις εσωτερικές πρακτικές. Έτσι, θεωρούσε την κινεζική μαντική μέθοδο του Ι Τσινγκ σαν έκφραση της αρχής της συγχρονικότητας. Θεωρούσε ότι αυτό είναι που εμείς θεωρούμε -στη Δύση- σαν να είναι το κύριο ενδιαφέρον της κινεζικής σκέψης, ενώ αυτό που εμείς λατρεύουμε σαν αιτιότητα περνάει σχεδόν απαρατήρητο. Ενώ η Δυτική σκέψη προσεκτικά ζυγίζει, επιλέγει, ταξινομεί, και απομονώνει, η Κινεζική μία πιο ολιστική εικόνα του κόσμου, δίνοντας σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια που συνθέτει μία στιγμή απαρτίζεται από όλα αυτά τα «ασήμαντα» συστατικά.

Στην επιστήμη των μαθηματικών υπάρχει ιδιαίτερος κλάδος που ασχολείται με την ανάλυση τυχαίων φαινομένων και ονομάζεται θεωρία των πιθανοτήτων. Στη θεωρία των πιθανοτήτων μελετώνται γεγονότα τυχαία, όπως είναι η ρίψη ενός ζαριού, διαπιστώνεται όμως, πως τέτοια τυχαία γεγονότα παρουσιάζουν κάποια προβλέψιμα στατιστικά μοτίβα. Ένα μαθηματικό αποτέλεσμα που περιγράφει ένα τέτοιο μοτίβο αποτελεί και ο νόμος των μεγάλων αριθμών. Με βάση τον νόμο αυτό, είναι ιδιαίτερα πιθανές οι πολλές περίεργες συμπτώσεις όταν έχουμε ένα μεγάλο δείγμα. Ως απλό παράδειγμα αναφέρεται πως αν επιλέξουμε 23 τυχαίους ανθρώπους, υπάρχει πιθανότητα 50% να βρούμε ανάμεσά τους δύο άτομα με την ίδια γενέθλια ημέρα.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως τα πάντα είναι αλληλένδετα, αλληλοεξαρτώμενα. Πως τα στοιχεία που συνθέτουν τον κόσμο, ορατό και αόρατο, είναι ραμμένα με διάφανες κλωστές, υπό την καθοδήγηση ενός μυστηριώδους μαριονεττίστα, όποιο κι αν είναι το όνομά του (άλλοι τον ονομάζουν Θεό, άλλοι μοίρα, άλλοι μία ανώτερη δύναμη, άλλοι συμπαντική ενέργεια κλπ). Ο Πολύβιος για παράδειγμα ισχυριζόταν, ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αλλά τα πάντα έχουν αιτία ύπαρξης μία ανώτερη δύναμη.

Κάποιες φορές οι συμπτώσεις είναι τόσο ακραίες και απίστευτες, που οι άνθρωποι αναπτύσσουν θεωρίες συνωμοσίας και σενάρια, προκειμένου να εξηγήσουν ορισμένα συμπτωματικά γεγονότα, που φαίνεται να συνδέονται, ωστόσο δεν έχουν καμία απολύτως σχέση. Ωστόσο ο τρόπος αυτός φαίνεται να μην είναι και τόσο αποτελεσματικός στο μακροπρόθεσμο ορίζοντα, καθώς δεν επιτρέπει το άτομο να βιώσει την πραγματικότητα της κατάστασης, και γενικά να διαπιστώσει έμπρακτα ότι ο τρόπος λειτουργίας που ακολουθεί δεν συμβαδίζει με τον επιθυμητό για να προβεί συνειδητοποιημένα σε αναγκαίες ενέργειες για την αυτόβουλη αντιμετώπιση του συναισθήματος που νιώθει, της αμυντικής αντίδρασης της ψύχωσης.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι συμπτώσεις είναι ένα έναυσμα να εκδηλωθούν οι ψυχώσεις που υποβόσκουν σε κάποια άτομα. Οι ψυχώσεις, έχουν ως σύμπτωμα τις εμμονές, οι οποίες εμπεριέχουν προσκολλήσεις σε συγκεκριμένα πράγματα ρεαλιστικά ή μη και εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Συνοδεύονται από άρση αναστολών (δηλαδή οι άνθρωποι κάνουν και λένε πράγματα, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα συνέβαιναν). Μερικές φορές μπορεί να εμφανίσει, άγχος, επιθετικότητα, επίπεδο συναίσθημα, διωκτικό παραλήρημα (ο ασθενής θεωρεί ότι κάποιος τον κυνηγάει και θέλει το κακό του), και αταίριαστο συναίσθημα με τη φύση και τη βαρύτητα του συμβάντος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, με την κατάλληλη ψυχοθεραπευτική παρέμβαση μπορούν να εξισορροπηθούν τα συναισθήματα και να επιτευχθεί η λειτουργικότητα και η αρμονικότητα στη ζωή του ατόμου.

Το ότι θα συμβούν κάποια αόριστα αλλά εκπληκτικά γεγονότα, είναι σίγουρο. Γι’ αυτό και οι αξιοπερίεργες συμπτώσεις αναφέρονται εκ των υστέρων, και δεν προβλέπονται εκ των προτέρων (David G Myers). Με βάση λοιπόν αυτό, οι συμπτώσεις τελικά μπορούν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη μιας φιλίας, μιας σχέσης, μέχρι την ψύχωση, δεδομένης της ευρύτητας και της πολυπλοκότητας του ανθρώπινου ψυχισμού.

Τελικά, το κατά πόσο οι συμπτώσεις είναι συμπτώσεις, είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα.

Όποια κι αν είναι η πραγματικότητα, είτε αυτή εντοπίζεται στο χώρο της επιστήμης, είτε στον χώρο της παραψυχολογίας, το σίγουρο είναι, ότι ο χειροπιαστός κόσμος είναι αδιαμφισβήτητα οικοδομημένος από άυλη ουσία. Ίσως να είναι αλυσιτελής η προσπάθεια ερμηνείας του και σίγουρα έχει αποβεί μέχρι σήμερα αδύνατη στον πλήρη βαθμό της.