Τρώγοντας τσαπελόσυκα, στρώνεις χαρακτήρα...!

Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος τα παράτησε όλα για να μαζεύει χόρτα της ελληνικής γής. «Μαγειρική σε σεμινάριο φυσικής δόμησης στη Λάρισα, το 2008. Πέρασα κάμποσους μήνες σε ένα σπιτάκι 15 τ.μ. φτιαγμένο από πηλό. Καθώς ήμουν χορτοφάγος και αδύνατος οι διατροφικές μου ανάγκες ήταν ελάχιστες και τρεφόμουν κυρίως με λαχανικά και φρούτα που υπήρχαν στο χωράφι».

Ένα τρομερά διδακτικό και επίκαιρο κείμενο για το πώς είναι να ζεις χωρίς χρήματα και να ανακαλύπτεις μόνος σου το επάγγελμα που γουστάρεις να κάνεις ή τον σκοπό της ζωής σου...!

(δανεισμένο από την ιστοσελίδα andro.gr )

Είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια οικογένεια που μου παρείχε ό,τι χρειαζόμουν για να μεγαλώσω απροβλημάτιστα. Αν και δεν ήμασταν πλούσιοι, ο πατέρας μου φρόντιζε να τρώμε καλά, να κάνουμε ταξίδια, να σπουδάσουμε και να απολαύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τα νεανικά μας χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, επειδή τα έσοδα ενός ελεύθερου επαγγελματία δεν είναι εξασφαλισμένα, πολλές φορές χρειάστηκε να ζήσουμε με λιγότερα, χωρίς όμως να προβληματιστούμε ιδιαίτερα. Ξέραμε ότι αυτό είναι το τίμημα του να μην έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου. 

Το μικρόβιο της ελεύθερης εργασίας δεν μου επέτρεψε να δουλέψω ποτέ ως υπάλληλος. Αν και έχω εργαστεί για τέσσερα χρόνια σε κάποιες εταιρείες, πάντα η σχέση μου ήταν ελεύθερη. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω με τίποτα σε καθεστώς ωραρίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, όταν άφησα την τελευταία μου δουλειά και προτού να ξεκινήσω το «Ραδίκι», να μείνω σχεδόν άφραγκος. Ξόδεψα τα τελευταία μου χρήματα σε ένα καταπληκτικό ταξίδι για σκι στις ελβετικές Άλπεις και, γυρνώντας, έπρεπε να αποφασίσω τι θέλω να κάνω.

Πέρασα τους μεγαλύτερο μέρος από τους επόμενους μήνες στη Λάρισα, σε ένα σπιτάκι 15 τ.μ. φτιαγμένο από πηλό, σχεδιάζοντας την πρώτη οικοκοινότητα στην Ελλάδα, η οποία ποτέ δεν έγινε. Καθώς ήμουν χορτοφάγος και αδύνατος, οι διατροφικές μου ανάγκες ήταν ελάχιστες και τρεφόμουν κυρίως με λαχανικά και φρούτα που υπήρχαν στο χωράφι.

«Στον Κουρεμένο Σητείας μαζί με κάτι φιλαράκια περάσαμε 25 μέρες κάνοντας windsurf και μαγειρεύοντας καθημερινά όσπρια και ζυμαρικά. Το σπίτι μας ήταν το δέντρο, δεν στήσαμε καν σκηνές για να είμαστε και νόμιμοι».

Το καλοκαίρι έφτασε και ο προϋπολογισμός μου για τις διακοπές έφτανε για ένα εισιτήριο πλοίου. Πήρα το πλοίο και βρέθηκα κάτω από ένα τεράστιο αρμυρίκι στον Κουρεμένο Σητείας. Εκεί, μαζί με κάτι φιλαράκια, περάσαμε 25 μέρες κάνοντας windsurf και μαγειρεύοντας καθημερινά όσπρια και ζυμαρικά. Το σπίτι μας ήταν το δέντρο, δεν στήσαμε καν σκηνές για να είμαστε και νόμιμοι. Θυμάμαι ότι, μόλις κάναμε λογαριασμό στο τέλος του Αυγούστου, είχαμε χαλάσει μόλις €130 ο καθένας και είχαμε περάσει ένα καταπληκτικό καλοκαίρι. 

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, τίποτα δεν μπορούσε να με κρατήσει εκεί. Συνέχισα τις no budget διακοπές μου στη Γιάλοβα με μια σκηνή και τα σανίδια μου.

Ο χειμώνας με βρήκε στο πατρικό σπίτι, στις Ράχες Μεσσηνίας, να σκέφτομαι τι θέλω να κάνω και να τρέχω 10-15 χλμ. κάθε απόγευμα. Και αφού δεν είχα να κάνω τίποτα, σκέφτηκα να αντιγράψω μια Γερμανίδα που είχα διαβάσει ότι ζούσε δέκα χρόνια χωρίς λεφτά. Πήρα ένα σακί σιτάρι και ένα σακί βρώμη, χορηγία από φίλους, και έτσι εξασφάλισα το ψωμί και τα ζυμαρικά μου. Μάζεψα ένα τσουβάλι καρύδια και δυο σακούλες τσαπελόσυκα από ό,τι παρατημένο δέντρο υπήρχε σε απόσταση βολής και έκανα 20 βάζα σάλτσα από ντομάτες που πήγαιναν για τα γουρούνια. Είχα 5 τενεκέδες λάδι από τις ελιές μου και η θεία μου μού χορήγησε και 2 κιλά μέλι, που με έβγαλαν σχεδόν όλο το χειμώνα. Φύτεψα τον κήπο μου με σπόρια που πήρα από εθελοντές του «Πελίτι» και πέρναγα τα πρωινά μου μαζεύοντας χόρτα. Τυρί και κρέας δεν έτρωγα τότε, οπότε δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο. 

Το κινητό μου έγινε με κάρτα και έκλεβα internet στην πλατεία της Κυπαρισσίας. Έκανα σχεδόν όλες μου τις μετακινήσεις με το ποδήλατο και, καθώς δεν είχα φίλους στο χωριό, δεν χρειάστηκε να πάω πουθενά πέρα από το καφενείο. Τις 50 μέρες που έκανα αυτό το πείραμα έμαθα αρκετά πράγματα για το πώς να τρέφομαι από τη φύση και, τελικά, κατέληξα στο τωρινό μου επάγγελμα. Δεν μπορώ να πω ότι το να ζεις χωρίς λεφτά είναι ένα μοντέλο που θα μπορούσε κάποιος να ακολουθήσει σε όλη του τη ζωή. Τα χρήματα είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, το οποίο αν διαχειριστείς με σύνεση μπορεί να σε βοηθήσει να ζήσεις καλύτερα. Για να το εκτιμήσεις όμως, είναι καλό κάποια στιγμή να σου λείψει.