«Αγάπη μου, απενεργοποίησε το παιδί, δώσ' του το tablet!»

Το να είναι οι ενήλικες εθισμένοι στο κινητό τους τηλέφωνο είναι λυπηρό, όμως τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν ορισμένοι κρατούν τα παιδιά τους απασχολημένα μέσω ενός τάμπλετ ή ενός κινητού, με ό, τι αυτό συνεπάγεται...

Υπάρχει κάτι πιο λυπηρό από ένα σιωπηλό ζευγάρι που όταν δειπνεί σε κάποιο εστιατόριο κάθεται ο καθένας από αυτούς και παίζει με το κινητό του; Κι όμως υπάρχει!!! Ένα ζευγάρι με παιδιά σε ένα
εστιατόριο κάνοντας το ίδιο ακριβώς, αλλά αυτή την φορά όλοι μαζί! Δηλαδή μια οικογένεια όπου όλοι (γονείς και παιδιά) είναι απορροφημένοι σε ένα κινητό ή tablet. Ανάμεσα σε αυτό που περιγράφεται και σε μια ομάδα από αμοιβάδες δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά. Εάν ορισμένες οικογένειες το κάνουν αυτό σε κοινή θέα, δεν θέλω ούτε να σκεφτώ τι συμβαίνει όταν δειπνούν στο σπίτι τους. Φαντάζομαι θα έχουν τουλάχιστον την τηλεόραση ανοιχτή... Δεν είναι εκπληκτικό το πόσοι «καθωσπρέπει» άνθρωποι κατά την διάρκεια μιας πτήσης σε ένα αεροπλάνο ξοδεύουν δύο ώρες σε ένα παιχνίδι με χρωματιστές μπάλες; Εάν όμως τα παιδιά μας κινδυνεύουν ήδη να φτάσουν τους ενήλικες σε αυτό, και ξεκινούν τόσο νωρίς, στο μέλλον θα έχουμε πολλά παραδείγματα από ανθρώπους εθισμένους στη τεχνολογία, τρελαμένους, και ίσως δυστυχισμένους.

Θα περιοριστώ στην περίπτωση των παιδιών, μιας και για την χρήση των κινητών από τους μεγάλους και τους έφηβους θα χρειαστεί πια να καλέσουμε μια ομάδα εξορκιστών! Εάν όταν κάποιος βλέπει αυτό το ζευγάρι στο εστιατόριο σκέφτεται ότι περνάνε μια κρίση , ακόμα και αν δεν το ξέρουν, πρέπει να παραδεχτούμε πως στην περίπτωση των παιδιών τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Δεν φέρνεις ένα παιδί στο κόσμο για να μην σε ενοχλεί. Το ότι τα παιδιά το κάνουν αυτό είναι παγκοσμίως γνωστό. Γιατί όλοι μας έχουμε υπάρξει παιδιά και το κάναμε. Φυσικά δεν πρόκειται για μία υποτιμητική απλούστευση: δεν σημαίνει πως είναι βάρη για εμάς, απλώς διεκδικούν την προσοχή μας, και πολύ συχνά την διεκδικούν για πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, εάν το φέρει η περίσταση. Και τότε μας πειράζει, γιατί σήμερα οι ενήλικες ζούμε πολύ αποσπασμένοι από όλα αυτά. Υπάρχει μια ποσότητα από πράγματα ανούσια που μας διασκεδάζουν και αποσπούν την προσοχή μας. Μπορεί να βγούμε στο δρόμο κάνοντας βόλτες, σκυμμένοι πάνω από το κινητό, χωρίς να συνειδητοποιούμε προς τα που πηγαίνουμε (!!!).

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο με τα μικρά παιδιά είναι αυτό: Το ότι βρίσκονται εκεί. Ζητάνε χρόνο! ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ. Πιάνοντας όμως το κινητό όταν είμαστε μαζί τους είναι σαν να μην βρισκόμαστε εκεί στην πραγματικότητα. Σαν να λέμε: «Αγάπη μου , απενεργοποίησε το παιδί, δώσε του το tablet». Μετά αποκτούν εμμονή με αυτού του είδους τις τεχνολογίες και φυσικά γαντζώνονται σε αυτές. Πώς να μην δημιουργήσουν εμμονή όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε εμμονή με το κινητό μας, που είμαστε μεγάλοι; Το χειρότερο με αυτούς τους γονείς είναι ότι ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ!. Όταν το κάνουν συχνά ακούς αυτές τις δικαιολογίες / εξηγήσεις: «Δεν το κάνω πολύ συχνά μόνο όταν γίνονται βάρος.» Σου διηγούνται ανήσυχοι πως το παιδί απορροφάται και δεν υπάρχει τρόπος να του πάρουν τη συσκευή. Τείνουν να αποφεύγουν τις συγκρούσεις. Το να κάνουν σκηνή στο παιδί το θεωρούν παρακινδυνευμένο. Σε κοιτούν σαν να είσαι ναζί που έχει συσσωρευμένα τραύματα και χρειάζεται ψυχολόγο. Δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να δικαιολογηθούν μιας και είναι χαμένη υπόθεση, σχεδόν προσβλητική αφού φαίνεται να σκέφτονται πως και εσύ επίσης το θεωρείς ή θα έπρεπε να το θεωρείς φυσιολογικό.

Το κοινωνιολογικό κέντρο ερευνών (CIS) της Ισπανία το επιβεβαιώνει: οι γονείς γνωρίζουν τις βλαβερές συνέπειες εθισμού των παιδιών στα κινητά και τα tablet - τουλάχιστον δεν έχουμε τρελαθεί όλοι (ακόμα) - αλλά αυτό που συμβαίνει είναι πως έχουν παραιτηθεί. Μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλη αποκαλύπτει με τρόπο κατηγορηματικό πως εννιά στους δέκα Ισπανούς γονείς πιστεύουν πως οι νέες τεχνολογίες έχουν αλλάξει κατά πολύ ή αρκετά τη ζωή των οικογενειών- και το χειρότερο, έγινε κατανοητό ότι - τα παιδιά και οι έφηβοι είναι εξαρτώμενοι από αυτές, γεγονός που τους κάνει να χάνουν το χρόνο τους, να γίνονται πιο αργοκίνητοι και να απομονώνονται. Επίσης ο διαχωρισμός μεταξύ θεωρίας και πράξης αποδεικνύεται από το εξής στοιχείο: το 80% σκέφτεται πως η ιδανική ηλικία για να αρχίσουν τα παιδιά να χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα είναι μεταξύ των 12 με 18 τους χρόνων. Παρόλα αυτά περισσότεροι από τους μισούς παραδέχτηκαν ότι τα παιδιά τους είχαν ξεκινήσει γύρω στα 6 με 11 τους χρόνια. Ορισμένοι ήταν αδύναμοι. Οι ερωτηθέντες κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ναι, είναι ένα πρόβλημα, αλλά πως είναι «αναπόφευκτο». Αυτό είναι το μοντέλο μιας συλλογικής ήττας. Εν συνεχεία κάνουν λάθος στον εργασιακό τομέα και ισχυρίζονται το ίδιο: «ήταν αναπόφευκτο, τα πράγματα γίνονται έτσι.»

Δεν ξέρω, εγώ πιστεύω πως αυτό που πρέπει να κάνει ένα παιδί είναι να κοιτάζει γύρω του. Το να βαριέσαι ενθαρρύνει πολύ περισσότερο την δημιουργικότητα και το να ξέρουν να περιμένουν είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να διδαχθεί κάποιος σε αυτή τη ζωή, διότι τυχαίνει μερικές φορές να περιμένεις πολύ, ακόμα και για το τίποτα. Δεν ξέρω τι ιδέα θα μπορεί να αποκτήσει για τη χρήση του ελεύθερου χρόνου και για την τέχνη της επικοινωνίας, για τη φαντασία και τον αυτοσχεδιασμό, αν τα λεπτά σπαταλώνται ,σαν να βρίσκονται σε ύπνωση, μπροστά από μία οθόνη. Μην παραιτείστε! Είναι σημαντικό να θυμάστε: τα παιδιά μας παρατηρούν, μας γνωρίζουν καλύτερα από ότι εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό και το χειρότερο από όλα ΜΑΣ ΜΙΜΟΥΝΤΑΙ!. 

                    

Αυτή η μάχη είναι δύσκολη γιατί ό μοναδικός τρόπος να το επιτύχουμε είναι δίνοντάς τους ως παράδειγμα εμάς, δηλαδή να μας βλέπουν λιγότερο κολλημένους στο κινητό μας τηλέφωνο. Πολλά παιδιά όταν σχεδιάζουν τους γονείς τους, τους απεικονίζουν με ένα κινητό στο χέρι. Το ίδιο συνέβη και σε μένα. Δεν σας το εύχομαι. Πετάξτε το κινητό έξω από το παράθυρο όσο ακόμα είναι νωρίς. Παίξτε μαζί τους, ασχοληθείτε με τα παιδιά σας, σχεδιάστε μια μικρή βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς κάποιο βράδυ, στο κοντινό βουνό της πόλης το σαββατοκύριακο, περάστε χρόνο έξω στην φύση, κάνοντας αθλοπαιδιές, ποδήλατο, παίζοντας κυνηγητό ή ακόμα και με τα επιτραπέζια παιχνίδια! Αξίζει τον κόπο ο χρόνος και το χρήμα που θα διαθέσετε, σας διαβεβαιώ!

ΑΠΟΔΟΣΗ: Λώρα Παπαδάκη

ΠΗΓΗ: El Pais