3 κιλά ευελιξίας παρακαλώ!

Σάββατο απόγευμα και, για τους λάτρεις του είδους, τι καλύτερο από μια σχετικά γρήγορη πεζοπορία με ρυθμό σχεδόν τα 10’ το χιλιόμετρο!

Είναι ανεκτίμητη η αξία μιας πορείας 50 λεπτών, διατηρώντας το στόμα σιωπηλό, μα όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις, το σώμα και τον νου σε πλήρη εγρήγορση. Τα μάτια δεν χορταίνουν να βλέπουν τριγύρω και να θαυμάζουν. Το σώμα ζεσταίνεται, ξεπιάνεται και καταλήγει να
ιδρώσει την ώρα που οι περαστικοί αισθάνονται κρύο. Το μυαλό διεγείρεται. Όλα μοιάζουν καλύτερα τώρα. Τα πάντα έχουν ένα νόημα, έναν σκοπό και μια αιτία. Κάθε πρόβλημα μπορεί να βρει την λύση του. Όλα δείχνουν πιο εύκολα. Είναι μαγευτικό να απαντάει κανείς μόνος του, και έμπρακτα, ερωτήματα του στυλ: «μα γιατί οι αρχαίοι φιλοσοφούσαν εν κινήσει και υπήρχαν περιπατητικές σχολές φιλοσοφίας;»

Σαββατιάτικη εσπέρα λοιπόν, ενός Φλεβάρη που έχει φλεβίσει και οι αμυγδαλιές στην Ηλιούπολη στέκουν ολάνθιστες και κλείνουν μία το μάτι στον διαβάτη και μία στην άνοιξη που προετοιμάζεται να βάλει τα καλά της για να μας έρθει και φέτος. Αλήθεια, πόσο ευέλικτες είναι αυτές οι εποχές του χρόνου; Πώς μεταμορφώνεται η άνοιξη τον Μάρτη και πώς μοιάζει τον Μάιο; Πόσο ευέλικτη και ευπροσάρμοστη είναι η γη, η πλάση και τα ζώα απέναντι στα τερτίπια του καιρού, στις εναλλαγές των εποχών…; Δέντρο που δεν λυγίζει και αντιστέκεται, το σπάζει ο αέρας, το νικά. Ζώο που δεν προσαρμόζεται στο κρύο βρίσκοντας καταφύγιο, δεν βγάζει τον χειμώνα. Οι κολυμβητές το γνωρίζουν καλά αυτό. Πρέπει να σέβεται κανείς την θάλασσα, να πηγαίνει με το κύμα και όχι κόντρα. Και οι δρομείς το γνωρίζουν και οι ποδηλάτες. Πρέπει να ακούς το σώμα σου και τις αντοχές σου. Να είσαι ευέλικτος. Να μπορείς να στρίβεις όταν πρέπει και όχι να πηγαίνεις πάντοτε ευθεία. Να προσαρμόζεσαι ανάλογα στο κρύο, την ζέστη, την βροχή. Και όσο πιο ευέλικτος είσαι, τόσο φτάνεις τον στόχο σου και δεν τα παρατάς. Έχεις αποτέλεσμα. Το δικό σου προσωπικό και προσαρμοσμένο στις εκάστοτε συνθήκες αποτέλεσμα. Όχι το παγιωμένο, άκαμπτο αποτέλεσμα που φαντασιωνόσουν πριν.

Τέτοιες κουβέντες συλλογίζεται ο νους μου ανηφορίζοντας στις γειτονιές της Ηλιούπολης. Θυμάμαι πριν από 4-5 μήνες όταν μου είπαν για πρώτη φορά ότι το τρέξιμο αποτελεί, συν τοις άλλοις, ψυχοθεραπεία! Ξαφνιάστηκα, αλλά πολύ γρήγορα άρχισα να συμφωνώ με την γνώμη αυτή. Όσο το σκεφτόμουν, όσο θυμόμουν τι αποτέλεσμα έχει πάνω μου, τόσο καταλάβαινα το ορθόν της δήλωσης αυτής. Λίγες μέρες αργότερα άκουσα κάτι ακόμα. Ότι όσοι έχουν κολλήσει με το τρέξιμο είναι μαζοχιστές και έχουν αρκετά ψυχολογικά ζητήματα ανοιχτά, τα οποία προσπαθούν να αντιμετωπίσουν μέσω της αγαπημένης τους ενασχόλησης… Και πάλι εξεπλάγην με την δήλωση αυτή, αλλά δεν την απέρριψα. Σπάνια απορρίπτω κάτι εξ αρχής.

Παρ’ ότι πρόκειται περί γενίκευσης και μονοδιάστατης κριτικής, βρήκα αλήθειες και σε αυτή την δήλωση. Αλήθειες που προκύπτουν πρώτα από τον εαυτό μου φυσικά, και κατόπιν από ότι έχει πέσει στην αντίληψή μου από το περιβάλλον. Και έρχομαι να συνοψίσω: Τρέξιμο και αθλητισμός. Ευελιξία και προσαρμογή εκ προοιμίου. Μαζοχισμός ή συνέπεια; Ψυχολογικά προβλήματα ή αυτοπαρατήρηση; Ψυχανάλυση ή αυτοΐαση…; Πράξη ή απραξία, Κίνηση ή στασιμότητα; Αγωνιστικός ιδρώτας ή καθιστικό λίπος…..;

Έχω φτάσει στα Αστυνομικά, την ψηλότερη υψομετρικά γειτονιά της Ηλιούπολης (ίσως και της Αθήνας ολόκληρης) και ήδη χάνομαι στην θέα του τοπίου. Οι συνειρμοί μου πήδησαν στην απέναντι όχθη και από την ευελιξία πήγα στην ακαμψία. Γιατί οι άνθρωποι γίναμε τόσο ξύλινοι; Τόσο αμετακίνητοι εγωιστές; Γιατί τα πάντα να γίνονται με τον δικό μας τρόπο; Γιατί οι προσδοκίες μας να είναι φτιαγμένες από τσιμέντο ταχείας πήξεως και να μην μπορούμε να ζήσουμε αν δεν τις δούμε να πραγματώνονται λεπτομερώς; Γιατί η ακαμψία αυτή να είναι τόσο αφύσικη, τόσο νεκρική, τόσο μοναχική και στείρα.

Και ας το πάμε λίγο παρακάτω το ζήτημα. Σε μια υποθετική σύγκρουση της ευελιξίας με την ακαμψία, η ακαμψία νικά. Επιβάλει το ειδικό της βάρος, την σκληρότητα, την επιμονή. Πέφτει συμπαγής πάνω στην ευελιξία και την κάνει χαλκομανία. Αρκετοί εκμεταλλεύονται κάποιον που συνήθως δεν έχει πρόβλημα να γίνει το δικό του ή να υπερισχύσει η γνώμη του. Το εκλαμβάνουν ίσως ως αδυναμία. Ως υποχωρητικότητα. Ή ως σημάδι αποδοχής της δικής τους ακαμψίας.

Όμως… ασχέτως νικητή και νικημένου, ασχέτως του τι φαίνεται και του τι πραγματικά είναι, ασχέτως κρίσεων, επικρίσεων και φωτεινών παντογνωστών , κάποια πράγματα είναι διαχρονικά. Είναι συμπαντικά. Είναι εν κινήσει. Υπάρχουν εν σοφία. Είναι ευέλικτα αν και συμπαγή. Προχωρούν. Εξελίσσονται. Αλλάζουν….

Έτσι απλά!

Κρατώ ένα κλαδί ανθισμένης αμυγδαλιάς. Έφτασα στον προορισμό μου. Μένω στάσιμος για λίγο, μέχρι να βρεθώ και πάλι σε κίνηση, έξω στα μονοπάτια της ευελιξίας.