Τον νου σου, HM δεν είναι μάρκα για ρούχα! Σημαίνει ΗΜΙΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ!

 Ο φετινός Φλεβάρης ομολογουμένως θυμίζει περισσότερο Απρίλιο παρά τον απαίσιο κακομούτσουνο και γκρίζο τελευταίο μήνα του χειμώνα, δηλαδή τον ίδιο τον Φλεβάρη.

Ποια καλύτερη πρόταση λοιπόν για τα σαββατοκύριακα, από το να βγούμε έξω και να πάρουμε τους δρόμους περπατώντας, τρέχοντας, ποδηλατώντας!

Έτσι λοιπόν, πιστός και συνεπής και εγώ στις συμβουλές που δίνω, σηκώθηκα κυριακάτικα και λέω: "μωρέ τι να κάνω σήμερα τόσο ωραία μέρα μου έχει...;" - "Αααα, το βρήκα!

Θα φορέσω κολάν, θα πάρω το μετρό, θα κατέβω 21 σταθμούς μακριά και θα γυρίσω τρέχοντας!!!". Και έτσι και έγινε!

Η αλήθεια να λέγεται, στο μετρό με κοιτάνε λίγο παράξενα με το κολάν και το πορτοκαλί φωσφοριζέ αντιανεμικό, αλλά οκ, κυκλοφορούν και χειρότεροι από μένα. Μέχρι να πεις σκουληκομυρμηγκότρυποκάρυδοςΟγούντιΓουντΜπέκερ, είχα φτάσει στον σταθμό του ΗΣΑΠ Ηράκλειο!

Όλα αυτά δεν τα γράφω για να τα κάνετε κατά γράμμα, αλλά να πάρετε μια γεύση επιλογών που υπάρχουν ως δραστηριότητες για το σαββατοκύριακο. Άλλος μπορεί να περπατήσει ένα χιλιόμετρο, μέρος της διαδρομής που θα αναλύσουμε παρακάτω. Άλλος να την πάει με το ποδήλατο, ή κάποιος να τρέξει 5 χμ κοκ.

Είχαμε μείνει στο Ηράκλειο λοιπόν. Αγαπημένος ο σταθμός και τα γύρω καφέ και φαγάδικα. Από εκεί όμως και κάτω δεν ενθουσιάστηκα για να είμαι ειλικρινής... Μέχρι που συνάντησα την λεωφόρο Κύμης!

Δεν είναι κάτι το αισθητικά άρτιο, αλλά ανοίγει το μάτι σου και βλέπεις τα Τουρκοβούνια στα οποία θα βρεθούμε οσονούπω. διασχίζοντας την Κύμης βρίσκομαι στην περιοχή με το πολύ ωραίο όνομα Αλσούπολη (Η Αλσούπολη ήταν πάντοτε συνοικία του Δήμου Νέας Ιωνίας με κυκλικό ρυμοτομικό σχεδιασμό και είναι μια αρκετά ήσυχη και προσεγμένη περιοχή, πλούσια σε πράσινο και πεζόδρομους σε αντίθεση με την γειτονική Καλογρέζα που είναι πυκνοκατοικημένη με έντονη κίνηση). Ιδού η κεντρική της πλατεία:

 

Το εντυπωσιακό αλλά παράξενο κτίριο έχει και αρκετά παράξενη ιστορία: "ΤΟ «ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟ» ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ. Ιστορικό διατηρητέο Μνημείο με ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική. Το κτίριο που βρίσκεται μέσα στην πευκόφυτη πλατεία, στο κέντρο της Αλσούπολης, ανεγέρθηκε το 1930. Πρωτολειτούργησε ως καζίνο και ξενοδοχείο με το όνομα «ΤΑ ΠΕΥΚΑ».

Όταν δολοφονήθηκε ο ιδιοκτήτης του Περίχαρος, ο χώρος περιήλθε στον Μουταλάσκη. Στον πόλεμο ήταν αρχηγείο των Γερμανών. Καταστράφηκε από βομβαρδισμό.

Μετά τον πόλεμο, το αγόρασε ο γιατρός Νικολακόπουλος που το ονόμασε «Παναιτώλιο» προς τιμήν του χωριού της καταγωγής του. Το 1988, επί δημαρχίας Ηρακλή Γκότση, απαλλοτριώθηκε από τον Δήμο με χρηματοδότηση του Υπουργείου Πολιτισμού. Επί δημαρχίας Π. Μπουρδούκου αναπαλαιώθηκε, εκσυγχρονίσθηκε ως χώρος και χρησιμοποιείται ως Πολιτιστικό Κέντρο καλύπτοντας συναφείς δραστηριότητες του Δήμου. Εγκαινιάσθηκε το 1997, με την ευκαιρία της Αδελφοποίησης του Δήμου μας με την Martina Franca της Ιταλίας."

Σύντομα διασχίζουμε την Καποδιστρίου και περνάμε στην Αγαπημένη μας Φιλοθέη. Εδώ συναντάμε πάρα πολλούς δρομείς και ραννιστές και παίρνουμε κουράγιο να ανεβούμε τις ανηφόρες της όμορφης και πλούσιας περιοχής. Για να δούμε τι αλιεύσαμε:

Η πανέμορφη αλλά ανηφορική οδός Νιρβάνα

Μα βλέπω μια λευκοκίτρινη σημαία και λέω τί να είναι εδώ μέσα;;; Τελικά όταν μια καθολική μοναχή μπήκε μέσα κατάλαβα ότι μόλις προσπέρασα την πρεσβεία του Βατικανού στην Αθήνα!

Πλατεία Δάφνης, λίγο πιο πάνω από το Βαρβάκειο πειραματικό γυμνάσιο. Εδώ τελειώνει το Ψυχικό και το μνημείο στην πλατεία είναι από τα πιο άσχημα που έχω δει ποτέ

Υπέροχη οικία με γοτθική μυτερή στέγη.

Είμαστε ήδη στου Γκύζη. Μία από τις οδούς που πήραμε για να φτάσουμε εδώ λεγόταν Μαρδ Φριζή. Απλά το αναφέρω... Στην συμβολή Λαρίσης και Πανόρμου ξεπετάγεται ο Πύργος Απόλλων, το καμάρι της Πανόρμου! Χτίστηκε το 1973  έχει ύψος 80 μέτρα, 23 λιγότερα από τον Πύργο Αθηνών, το ψηλότερο κτίριο στην Αθήνα και έχει 25 ορόφους. Αποτελεί την υψηλότερη "πολυκατοικία" της Ελλάδας.

Συνεχίζουμε στην οδό Λουίζης Ριανκούρ. Πάντα είχα περιέργεια να μάθω ποια ήταν Αυτή η Λουίζα, πάμε να μάθουμε: "Η Λουίζα Ριανκούρ (γαλλικά: Louise Riencourt, 1846 - 1941) ήταν Γαλλίδα θαυμάστρια της Ελλάδας με έντονα φιλελληνικά αισθήματα. Ήλθε στην Ελλάδα (Αθήνα) σε νεαρή ηλικία, παρά τις αντιδράσεις της οικογενείας της, και συνδέθηκε με τις σημαντικότερες οικογένειες της αθηναϊκής κοινωνίας. Αργότερα επέστρεψε στη Γαλλία όπου και παντρεύτηκε τον κόμη Ριανκούρ, χωρίς να σταματήσει να υποστηρίζει τα ελληνικά εθνικά δίκαια με δημοσιεύματα και πλήθος εκδηλώσεων. Πέθανε σε βαθύ γήρας στην Αθήνα στις 27 Φεβρουαρίου του 1941. Ο Δήμος Αθηναίων, τιμώντας την, έδωσε το όνομά της σε αθηναϊκή οδό στους Αμπελόκηπους."

Φτάσαμε ήδη στην Αλεξάνδρας την οποία διασχίζουμε για να περάσουμε στην οδό Χρήστου Βουρνάζου. Προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα ότι έχω ξαναπεράσει κάποτε από εδώ, χωρίς φυσικά να θυμάμαι το παραμικρό. Γιατί εδώ βρίσκεται το μαιευτήριο Έλενα στο οποίο γεννήθηκα! Συγκινητικό!

Εν συνεχεία η Δεινοκράτους που παραμένει μια κούκλα! Μετά Κολωνάκι και μέσω της Ριζάρη περνάμε Παγκράτι. Να ένα πολύ γλυκό μέρος να κάτσει κανείς στην γωνία Φερεκύδου και Αράτου. Μαθαίνω ότι λέγεται Mystic και πρέπει άμεσα να το επισκεφτώ!

Έχω ήδη αρχίσει να κουράζομαι αλλά δεν το βάζω κάτω. Σε λίγο θα στρίψω στην Δικαιάρχου για να την εξερευνήσω και αυτήν. Στρίβω. Βλέπω. Κρύος ιδρώτας στάζει....

ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΡΕΛΗ ΑΝΗΦΟΡΑ. Σφίγγω δόντια... σφίγγω κοιλιά... Σφίγγω και τον κώλο, σφίγγει η ανάσα, σφίγγεται και η καρδιά μου... τελικά φτάνω στην κορυφή του λόφου σχετικά αβλαβής! Και βλέπω μια τρελή κατηφόρα που οδηγεί σε μια τρελή ευθεία και όλα αυτά δημιουργούσαν μια τρελή προοπτική στο βλέμμα και το μυαλό μου. Δεν μπορεί κάτι έπαθε ο εγκέφαλος εκεί πάνω στην Δικαιάρχου, τώρα που ξαναβλέπω το πλάνο δεν δείχνει τόσο ουάου.

Βγαίνουμε στην Υμηττού, περνάμε από το πλάι του Α΄Νεκροταφείου και μπαίνουμε Νέο Κόσμο, μετά Δάφνη και Άγιο Δημήτριο.

Οδός Αρτέμωνος στην Δάφνη

Το δοξασμένο Στρογγυλό στον Άγιο Δημήτριο. Παρά το ότι τα περισσότερα σχολικά κτήρια την δεκαετία του 1960 σχεδιάζονταν από το τεχνικό τμήμα του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων, το 1967 – 1969 ανατέθηκε σε γνωστούς αρχιτέκτονες να σχεδιάσουν ορισμένα σχολικά κτήρια. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν οΤάκης Ζενέτος ο οποίος ανέλαβε το 1969 τον σχεδιασμό του εξαταξίου Γυμνασίου (τότε) του Αγίου Δημητρίου. Ο σχεδιασμός έπρεπε να ακολουθεί την τυπική γραμμική διάταξη των αιθουσών σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, την φιλοσοφία και την εκπαιδευτική πολιτική του Ο.Σ.Κ., η οποία δεν είχε αλλάξει από τον 19ο αιώνα.

Ο Ζενέτος δεν ακολούθησε την τυπική γραμμική διάταξη αλλά αντίθετα, πρότεινε μία κυκλική διάταξη των αιθουσών διδασκαλίας στην οποία σχηματίζεται μια εσωτερική κυκλική αυλή που αποτελεί έναν δημόσιο χώρο για τη σχολική κοινότητα. Για τον λόγο αυτό αναγκάστηκε να κάνει μακρές συζητήσεις με τον Ο.Σ.Κ. ώστε ο τελευταίος να δεχθεί την κυκλική διάταξη.

Η Λεωφόρος Βουλιαγμένης στο ύψος του ρέματος της Πικροδάφνης.

Επιτέλους Φτάσαμε στον Άλιμο. Αυτός ο Ημιμαραθώνιος θα μπορούσε να λέγεται:από το ΗΡΑΚΛΕΙΟ  στον ΑΛΙΜΟ με ένα παπούτσι πάνινο. Οκ, δεν ήταν αστείο, το παραδέχομαι.

Πλατεία Μαυρομιχάλη, Άλιμος

Μετρό Άλιμος

Άλλη μια δρομική τρέλα ολοκληρώθηκε! Τα πόδια πονάνε λίγο, μα η ψυχή χαμογελάει. Πραγματικά δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα καλύτερο μια τέτοια μέρα του Φλεβάρη!