Η κατάκτηση του Λυκαβηττού

Αρχές Φλεβάρη, τα βουνά που αγκαλιάζουν την Αθήνα είναι χιονισμένα αλλά τούτη η Κυριακή ξημέρωσε με μια απέραντη λιακάδα. Ξύπνημα με ανεβασμένη διάθεση, προετοιμασία ενός ανεβαστικού πρωινού από το οποίο δεν έμεινε τίποτα σε μόλις 4' της ώρας και.... ΦΥΓΑΜΕ ΓΙΑ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ! ! !

Ένας από τους καλύτερους τρόπους να γιορτάσεις την
συμπλήρωση ενός έτους συστηματικής και έντονης δρομικής δραστηριότητας (= RUNNISMOS) είναι να επιλέξεις να φτάσεις στα όριά σου! Τι χειρότερο (!) από το να ανέβεις ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ στον συμπαθή και οικείο λόφο του Λυκαβηττού, εκτελώντας αριστοτεχνικά μια διαδρομή συνολικής απόστασης 10 χμ....!

Πάμε λοιπόν να δούμε πώς γίνεται αυτό...       

ΒΑΣΙΚΟ:      *** ΕΧΟΥΜΕ ΧΩΝΕΨΕΙ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ***

Powered by Wikiloc

Η διαδρομή μας ξεκινάει από την πανέμορφη γειτονιά του Μετς. Φτάνουμε στην οδό Αρχιμήδους, πίσω από το Καλλιμάρμαρο Στάδιο, και ψάχνουμε να παρκάρουμε. Αφού απελπιζόμαστε, και έχουμε χαθεί στα στενάκια, η τύχη μας χαμογελά! Έχει περάσει μόνο μισή ώρα και σε κάποιο τυχαίο στενάκι βρίσκουμε μια θεσάρα! Η οδός λέγεται Κυνίσκας (!!!) και διαθέτει απεριόριστη θέα προς τον Σαρωνικό! Η σημερινή τρεχάλα ξεκινάει εντυπωσιακά παρ' όλη την τρέλα του εγχειρήματος...

Ο εξοπλισμός αποτελείται από κοντομάνικο dry fit T-Shirt, πορτοκαλί αντιανεμικό και καυτό μαύρο σορτς Mizuno. Όπου καυτό γράψε κοντό. Λόγω ψύχρας οι διατάσεις δεν κράτησαν πολλή ώρα, έδωσαν την θέση τους σε χοροπηδηματάκια προθέρμανσης και η τρεχάλα ξεκίνησε τάχιστα και με άγριες διαθέσεις! Ο δρόμος κατηφορικός και αναζητάμε την οδό Αρχιμήδους. Αντί αυτής τρακάρουμε τον ηθοποιό Σπύρο Μπιμπίλα ο οποίος κοιτάζει απορημένος, αλλά εμείς συνεχίζουμε! Και φτάνουμε εδώ:

Τα ματάκια μας παίζουν αριστερά δεξιά με τις εναλλαγές των δρόμων, των νεοκλασικών, παίζουν από το κρύο και πάνω που ζεσταινόμαστε λίγο, φτάνουμε στην είσοδο του 1ου Νεκροταφείου όπου οι πρώτες νεκροφιλικές σκέψεις που σκάνε διαδέχονται μια υποσυνείδητη επιτάχυνση...

Πόση μαγεία σου προσφέρει αυτή η άσχημη πόλη όταν σε αφήνει να κρυφοκοιτάξεις τις πανέμορφες γωνιές της...; Κάπως έτσι φτάσαμε στην Αρδηττού, και λίγο πριν μπουκάρουμε στους κήπους του Ζαππείου χαιρετηθήκαμε ξυστά με το Τραμ... Αφού η καρδιά γύρισε απ' την Κούλουρη, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η διαδρομή έπαψε να είναι κατηφορική και ότι ΤΩΡΑ αρχίζουν τα δύσκολα! Πρώτοι και καλύτεροι οι ηδονοβλεψίες που συχνάζουν στο Ζάππειο. Έπειτα τα παιδάκια με τις μαμάδες τους ως εμπόδια που πρέπει με πιρουέτες να περάσεις ανάμεσά τους προβλέποντας κάθε απρόσμενη κίνηση. Φτάνει η γκρίνια! Ο Εθνικός Κήπος λάμπει μέσα στην εγκατάλειψή του. Λάμπουν και οι θύμισες από τα παιδικά χρόνια τότε που υπήρχαν λιοντάρια και πολλά άλλα ζωάκια. Αναμνήσεις, λαχάνιασμα, ιδρώτας παρ' όλο το κρύο αεράκι που σκάει στο μέτωπο. Αφού τα δαιδαλώδη δρομάκια του Κήπου μας έκαναν να χαθούμε 2 φορές, τελικά καταφέραμε να βγούμε στην Ηρώδου Αττικού και να πάρουμε την οδό Λυκείου, η οποία ήταν γεμάτη με κορδέλες της αστυνομίας, μυστική αστυνομία και μια αριστοκρατική λάμψη ασυνήθιστη.

Στη στροφή αριστερά για Ρηγίλλης το μαρτύριο άρχισε. ΑΝΗΦΟΡΑ! Από τα 80μ. υψόμετρο σε λίγο θα φτάναμε τα 230μ... ! ! ! Περνώντας πίσω από το Νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" ανηφορίζουμε αγκομαχώντας προς τον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Η οδός Σουηδίας εντυπωσιακή και στην οδό Μελίνας Μερκούρη έρχονται και οι 3 πρώτοι συν-ραννιστές (=συνάδελφοι δρομείς). Μικρές ψυχολογικές ανάσες στον ψόφο που μου προσφέρει η συνεχόμενη ανηφόρα...

Γλυτώσαμε και μια αγχωμένη οδηγό που πήγε να μας κόψει και βρεθήκαμε στην τελική ευθεία προς την κορυφή του Λυκαβηττού. Αυτό που πριν από 12 μήνες φάνταζε μια ανούσια τρέλα ή κάτι το αδύνατον σε λίγο θα γινόταν ένα γλυκό υπερκουραστικό κατόρθωμα. Η τοπική οδός ανάβασης του Λυκαβηττού ξεκίνησε με κούραση αλλά καλά. Έγινε προσπάθεια ελέγχου αναπνοής, σφιξίματος κοιλιακών, αλλαγή στάσης κορμού για μετατόπιση κέντρου βάρους εμπρός, υποβοήθηση κίνησης χεριών... Χριστέ μου...! Το φλερτ με το έμφραγμα πλησίασε επικίνδυνα. Μόνη διέξοδος το περπατητρέξιμο και οι στάσεις για φωτογραφίες ή σέλφις...

Η γλώσσα έξω, η καρδιά στο κόκκινο, η ανάσα κομμένη. Τα μάτια των περαστικών γουρλωμένα. Αντιλαμβάνονται ότι αυτός ο τύπος πρέπει να ανέβηκε στον Λυκαβηττό τρέχοντας και ξεροκαταπίνουν. Νομίζω ότι οι περισσότεροι επιδοκιμάζουν, άσχετα που οι ίδιοι δεν θα έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο. Ίσως χαίρονται που κάποιος τρελλός αποφασίζει να το κάνει.

Και αυτή η θέα της κατάλευκης Αθήνας να απλώνεται προς νότο και να τρέχει να ενωθεί με την θάλασσα είναι άξια να σε ξεκουράσει, να πάρεις δυνάμεις να συνεχίσεις. Και προχωράς! Τώρα πια είναι μόνο κατηφόρα! Μόνο...; Διασχίζω τους χώρους στάθμευσης ανάμεσα στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και του μικρού Θεάτρου και οδεύω προς την κατηφόρα που βγάζει κοντά στο St. George Lycabettus.

Φαίνεται όμως ότι την ώρα που χάραζα την διαδρομή στον χάρτη είχα κεφάκια... Με 16 χμ. την ώρα βλέπω στο βάθος μία διχάλα και αντί να συνεχίσω λοξώς δεξιά ο χάρτης μου λέει να πάω λοξώς αριστερά σε μια ανηφοριά! Φρίττω! Στην ευθεία μου σταματάει ένα αυτοκίνητο και μου κλείνει τον δρόμο. Ανοίγει μια πόρτα, μπαίνει μια καλλίγραμμη κοπελιά και στέκει με την πόρτα ανοιχτή. Ο δρόμος είναι τόσο κατηφορικός και εγώ τόσο κουρασμένος να χάσω την φόρα μου και να φρενάρω. Παρακαλώ να συντονιστούμε, όταν την ύστατη στιγμή μου ξεφεύγει ένα άγριο: «άαααααντεεε!!!» και η πόρτα κλείνει.

Άγιος Ισίδωρος, Λυκαβηττός

 Λίγο πριν αναρωτηθώ αν φέρθηκα σωστά αρχίζει εκ νέου μια απότομη ανηφοριά. Πείθομαι ότι είναι η τελευταία και συνεχίζω. Ξανά εμπόδια, πεζοί και αυτοκίνητα να σου κλείνουν κάθε πρόσβαση. Πρώτη φορά που περνάω από αυτό το δρομάκι του Λυκαβηττού! Επιτέλους ίσιωμα! Επιτέλους.... εεεε... ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ...;;; Αυτό δεν το είχα προβλέψει! Κατηφορικά σκαλοπάτια... Αντίο γόνατα! Έχε γεια καλέ μου μηνίσκο! Μα δεν μπορεί, θυμάμαι ότι από εδώ υπάρχει μια παράκαμψη που βγάζει στην Δεξαμενή στο Κολωνάκι. Βλέπω ένα μικρό χωμάτινο μονοπάτι και αποφασίζω να το ακολουθήσω. Βλέπω κάποια σπίτια στο βάθος. Βλέπω τσουκνίδες... Χοροπηδάω σαν το κατσίκι... Βλέπω συρματόπλεγμαααα (!) .... και ευτυχώς βλέπω μια πόρτα, λίγα σκαλοπάτια και τον δρόμο που έχω χαράξει την διαδρομή μου

. 

Χαζεύω κάποια σπίτια του Κολωνακίου, περνάω κάτω από την Δεξαμενή, θυμάμαι μια παλιά φωτογραφία που έδειχνε να βόσκουν πρόβατα ψηλά στην οδό Λυκαβηττού και μπαίνω στην τελική ευθεία: Οδός Τσακάλωφ! 

Τρεχάλα με ταχύτητα 12 χμ την ώρα, φορώντας  κοντό σορτσάκι ενώ ο κόσμος τριγύρω φοράει παλτό, κασκόλ και σκούφους. Βλέμματα έντονα, την στιγμή που σκεφτόμουν ότι σύντομα παίζει να με διαβάσω ως άρθρο σε περιοδικό για τους Αθηναίους που άλλαξαν συνήθειες και την παλαιά Αθήνα κουλουπού. 

Ήμουν πλέον κάποιες ανάσες πριν από το τέλος. Κάποιες ζόρικες ανάσες θα έλεγα. Έπρεπε να ανέβω την Ερατοσθένους, να λαχανιάσω, να μου κλείσει τον δρόμο ένα ταξί που μπήκε εμπρός μου και σταμάτησε, να κάνω δεξιά στο πεζοδρόμιο και να κλείσει ο δρόμος από πεζούς, κάδο απορριμμάτων και κολώνα. ΜΑΖΙ. 

Ευτυχώς ξεπροβάλει η πλατεία Πλαστήρα, ένα νέο όμορφο στέκι της Αθήνας, στρίβω στην Αρχιμήδους, προσπερνώ την είσοδο του Καλλιμάρμαρου και αποφασίζω να τερματίσω θεαματικά στην Εμπεδοκλέους, λίγο μετά από το Κολίμπρι! 

Τα είχα καταφέρει.... Πόση χαρά να χωρέσει ο καυτός ιδρώτας που στάζει παντού και ξεπλένει το σώμα, πόση ικανοποίηση να πάρουν αυτά τα πόδια που κόπιασαν τόσο και ζητούν τεντώματα, ξεκούραση και ηρεμία. Αγαλίασε πάλι η ψυχούλα μου με όσα είδα, άκουσα, έτρεξα, ΕΖΗΣΑ!