Απ' ότι θα έχετε προσέξει, οι δρομείς είναι από τους ανθρώπους που κοιτούν συχνά το ρολόι τους. Οι περισσότεροι έχουν ειδικά ρολόγια τα οποία καταγράφουν την διαδρομή που τρέχουν, την ταχύτητα και τον ρυθμό τους, μέχρι και τους καρδιακούς τους παλμούς. Άλλοι άνθρωποι κοιτούν ομοίως το ρολόι τους πολύ συχνά. Γιατί κάποια στιγμή της ζωής τους έγιναν αγχώδεις ή προς το παρόν βιώνουν ένα
αγχωτικό περιβάλλον, μια αγχωτική σχέση ή μια αγχωτική οικονομική συγκυρία σε μια αγχώδη κοινωνική πραγματικότητα.
Όμως το να ζούμε μια ρουτινιασμένη και αγχωτική ζωή δεν σημαίνει ότι κάθε είδους περιπέτεια και δυνατή συγκίνηση παύει να υπάρχει ή παύει να αποτελεί ενδεχόμενο στην ζωή μας. Ο χρόνος που διαθέτει ο καθένας είναι δεδομένος και πολύ συγκεκριμένος. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε πώς επιθυμούμε να τον εκμεταλλευτούμε!
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας About Time (2013) είναι μέλος μιας οικογένειας, της οποίας τα μέλη διαθέτουν ένα ιδιαίτερο χάρισμα: μπορούν να ταξιδεύουν σε μέρη και στιγμές όπου έχουν βρεθεί στο παρελθόν. Αυτή η πολύ περίεργη ικανότητα τους επιτρέπει να ματαιώσουν αποφάσεις και να διορθώσουν λάθη για να βελτιώσουν τις ζωές τους. Προς το τέλος της ταινίας ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι η ζωή του έχει υπάρξει καλή έτσι ακριβώς όπως είναι και δεν επιθυμεί πια να γυρίσει πίσω για να την τροποποιήσει...
Κάπως έτσι θα φάνταζε για τον καθένα από μας η μέγιστη επιδίωξη. Να φτάσουμε προς την δύση της ζωής μας και να έχουμε την δύναμη να πούμε στον εαυτό μας: «Τα πάντα 'γίναν καλώς, αν μπορούσα να ξαναζήσω από την αρχή δεν θα άλλαζα τίποτε απολύτως». Το ερώτημα είναι εάν η κατάκτηση ενός τέτοιου επιπέδου ικανοποίησης εξαρτάται από τον αριθμό και την ποικιλία των βιωμάτων ή από την ένταση με την οποία τα βιώματα αυτά αντιμετωπίστηκαν.
Η καταπληκτική ταινία Up της Walt Disney - Pixar, αντανακλά πολύ καλά αυτό το συναίσθημα όταν ο κύριος ήρωας, ένας χήρος ηλικιωμένος ο οποίος δεν μπορούσε πια να προσφέρει στην νεκρή σύζυγό του καμία από τις περιπέτειες που ονειρεύονταν οι δυο τους από παιδιά, ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του έχει γεμίσει το φωτογραφικό άλμπουμ όλων των ταξιδίων που επρόκειτο να πραγματοποιήσουν με φωτογραφίες από την ζωή τους μέσα στο σπίτι και σε ένα σημείωμα έγραψε: «Ευχαριστώ για την περιπέτεια». Ό, τι έζησε με τον σύντροφό της, πολύ ή λίγο, η ίδια το εκτίμησε ως ένα σημαντικότατο βίωμα. Είναι μια ακολουθία ανεκτίμητη που μας δείχνει ότι είναι σημαντικότερο το συναίσθημα που θα θέλαμε να προσδώσουμε στα βιώματά μας και όχι τόσο αυτό που πραγματικά έχει συμβεί ως βίωμα. Μπορούμε δηλαδή να ζούμε μια ζωή με ρουτίνα, αλλά να την ζούμε έντονα!
Χωρίς αμφιβολία, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξουμε να συμπεριφερόμαστε και να νιώθουμε έτσι. Η προσφορά δυνατοτήτων, εναλλακτικών, τουριστικών προορισμών, οι αμέτρητες δυνατές προσωπικές σχέσεις και τα μονοπάτια που ανοίγουν τα κοινωνικά δίκτυα μιας ρευστής κοινωνίας, όπως προκρίνει ο ψυχολόγος Zygmount Bauman, αποδεικνύουν ότι το ανθρώπινο είδος στοχεύει κάθε φορά στο να μην στερεοποιεί τις σχέσεις, να μην τις αποκρυσταλλώνει, ούτε να τις διατηρεί, όταν ο γνώμονας είναι η αναζήτηση δυνατοτήτων που αιωνίως αλλάζουν και ανατρέπονται.
Σύμφωνα με την δική μου οπτική γωνία, έχουμε περάσει από μία κοινωνία ρευστή σε μια άλλη που τώρα πλέον είναι πολυδιάστατη ή πολυεδρική. Όταν πραγματοποιούμε μια δραστηριότητα, ταυτόχρονα κυνηγάμε να κάνουμε και κάποια ακόμα. Είναι συνηθισμένο οι κατασκευαστές κυλιόμενων διαδρόμων να εγκαθιστούν σε αυτούς οθόνες τηλεόρασης για να παρακολουθεί κάποιος έναν αγώνα ποδοσφαίρου ή τις ειδήσεις ενώ τρέχει και γυμνάζεται. Βλέπουμε τηλεόραση στο σπίτι, ενώ κάνουμε τσατ ή σερφάρουμε στο κινητό. Ακόμα και τα τηλεοπτικά κανάλια τοποθετούν κυλιόμενους υπότιτλους κατά την διάρκεια συζητήσεων ή συνεντεύξεων εμφανίζοντας κάτω από τα πρόσωπα το τι τουιτάρουν οι τηλεθεατές σχετικά με τα όσα λέγονται στην εκπομπή. Το να βιώνει κάποιος μόνο μια πραγματικότητα μοιάζει πλέον να μην είναι αρκετό.
Ένα ακόμα συχνό και συνηθισμένο φαινόμενο είναι να βλέπουμε ζευγάρια στο εστιατόριο να συνδυάζουν συζητήσεις μεταξύ τους, αλλά και με τρίτα άτομα μέσω των κινητών τους τηλεφώνων. Δεν πρόκειται για μια κριτική του στυλ «κάθε πέρσι και καλύτερα». Αυτό που μπορεί να ειπωθεί μέσω του συγκεκριμένου παραδείγματος είναι ότι όταν μπολιάζεται στους ανθρώπους μια συνεχής ανεπάρκεια γύρω από το παρόν και ένα ευρύ αίσθημα ανικανοποίητου, τότε αμβλύνεται ταυτόχρονα η πεποίθηση μιας ελλειμματικής ζωής και, ακόμα χειρότερα, το προφανές συμπέρασμα ότι τα υπαρκτά βιώματα της ως τώρα ύπαρξής μας δεν ήταν πλήρη. Μια καταδικαστική επιθυμία να πολλαπλασιάσουμε το παρόν, οδηγεί σε μια παταγώδη αίσθηση ανικανοποίητου γύρω από το παρελθόν.
Ξεχνάμε ότι ΠΑΡΟΝ σημαίνει ΔΩΡΟ. Τα δώρα τα απολαμβάνουν, τα γεύονται και τα εκτιμούν. Το να ζεις έντονα σε υποχρεώνει να σπάσεις το ρολόι, να πάψεις τον χρόνο, να μην σκέφτεσαι άλλο πράγμα από αυτό το οποίο βιώνεις. Ο χρόνος είναι αυτός που είναι. Το μοναδικό που περνάει από τα χέρια μας είναι να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να τον εκμεταλλευτούμε. Για να πετύχουμε την ποιότητα του χρόνου και όχι την ποσότητα.
Ας ρίξουμε μια ματιά στα παιδιά. Όταν είναι μικρά και παίζουν με κάτι, ασχολούνται μόνο με αυτό. Σύμφωνοι, η εμφάνιση ενός νέου κινήτρου για αυτά, τους οδηγεί να εγκαταλείψουν ότι έχουν ήδη στα χέρια τους και να κατευθυνθούν στο καινούριο αντικείμενο της προσοχής τους με περίσσεια χαρά! Αλλά αυτό οφείλεται στην περιέργεια. Η αντίληψη του χρόνου είναι ανύπαρκτη για τα παιδιά. Το παρόν είναι γι αυτά απόλυτο και παραδίνονται σε αυτό με όλες τους τις αισθήσεις.
Στον επαγγελματικό τομέα, οι συνέπειες γύρω από την αντίληψη αυτή με αφετηρία τις αποφάσεις μας είναι καθοριστικές διότι δεν μπορούμε να αλλάζουμε δουλειά κάθε δύο μήνες! Σε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Ο πωλητής του χρόνου» αναφέρεται η παρακάτω ιστορία. Ο πρωταγωνιστής εμφιάλωνε λεπτά της ώρας μέσα σε γυάλινα βάζα και τα πωλούσε. Ο κόσμος όταν το έμαθε τρελάθηκε και ξεχυνόταν στους δρόμους για να τα αγοράσει. Στην πραγματικότητα ο χρόνος που αποκτούσαν ήταν ήδη δικός τους, ήταν λοιπόν ο ίδιος αυτός χρόνος που επρόκειτο να ζήσουν, αλλά η εξαγορά του με χρήμα τους έδινε την ελευθερία να τον χρησιμοποιήσουν σε άλλα πράγματα. Οι επαγγελματικές αποφάσεις είναι μια πώληση του χρόνου που μας ανήκει ήδη, με τον οποίο διαπραγματευόμαστε, όμως όχι σε βαζάκια αλλά σε μεγάλα κιβώτια αποθήκευσης. Δεσμευόμαστε κάθε φορά που υπογράφουμε μια σύμβαση εργασίας, όποτε αναλαμβάνουμε ένα πρότζεκτ, ευθύνες ή ένα νέο πόστο.
Για τον λόγο αυτό οφείλουμε να είμαστε απαιτητικοί. Οι συναλλαγές με τον ίδιο τον χρόνο, προσωπικό ή επαγγελματικό, είναι η κύρια αιτία που μας οδηγεί να φτάσουμε προς το τέλος της ζωής μας και να σκεφτόμαστε ότι έπρεπε να έχουμε ζήσει με τρόπο διαφορετικό. Για να εμποδίσουμε να έλθει αυτή η λυπηρή και άχαρη στιγμή, είναι χρήσιμο να ρωτάμε συχνά τον εαυτό μας: «τι θα έκανα, πώς θα ζούσα αν δεν φοβόμουν; Τι θα έπραττα αν ήξερα να λέω όχι...;»
No comments:
Post a Comment